“Çocuk kimdir?” sorusuna yaptığımız beyin fırtınasında işte yakalandığımız cümleler:
- Çocuk, bestelenmemiş bir müziktir; ama ruhu bir müzik denizidir.
- Çocuk eksik bir şarkıdır.
- Çocuk bitmeyen bir senfonidir.
- Çocuk hayrettir.
- Çocuk tereddütsüzlüktür.
- Çocuk bilgedir; saflığın, sadeliğin, güzelliğin bilgesidir.
- Çocuk, insanın/ insanlığın formatlanmamış, düzenlenmemiş, önyargısız biçimidir.
- Çocuk insanın ve insanlığın ilk merhabasıdır.
- Çocuk, bize hayatın “ne” olduğunu söyler.
- Çocuk hayatın anlamıdır.
- Çocuk mutluluğun resmidir.
- Çocuğun dili evrenseldir; çocuk ilk insanın dilidir.
- Çocuk, anne babanın izdüşümüdür, gölgesidir.
- Çocuk henüz olgunlaşmamış; ama kendine ait tat ve kokusu olan bir meyvedir.
- Çocuk huzurdur.
- Çocuk; insanın rüyasıdır.
- Çocuk düşlerimizin fısıltısıdır.
- Çocuk, hayat bilgisindeki bilgedir.
- Çocuk, sütün anayasasıdır.
- Çocuk şefkatin, merhametin kaynağıdır.
- Çocuk, insan milletindendir.
- Çocuk, ekilmemiş bir topraktır.
- Çocuk sonsuz bir deniz kıyısıdır.
- Çocuk, bir deniz feneridir; vicdan gemisi için.
- Çocuk umuttur; güneşi evlere davet eder.
- Çocuk insanlığın ilk kitabıdır.
- Çocuk yarındır; geceden düşünü kurduğumuz.
- Çocuk cömerttir.
- Çocuk iyi bir mihmandardır.
- Çocuk, sesi kulağımızdaki geçmişimizdir.
- Çocuk hatıralarımızın altındaki imzadır.
- Çocuk, sevginin avuçtaki yumağıdır.
- Çocuk bütün mevsimleri ellerinde toplar.
- Çocuk yağmurla yüzümüzü yıkar.
- Çocuk kırılgan bir yoldur.
- Çocuk, en güzel insanlık hamurudur.
- Çocuk, bitmeyen bir masaldır.
- Çocuk, eksik bir hikâyedir.
- Çocuk, beyaz bir sayfadır; yazılmayı bekleyen…
- Çocuk kalemdir; önce düşlerimizi çizer.
- Çocuk tatlı bir suskunluktur; konuşmayı bekleyen.
Sonra fırtına dindi. Kıyılarımıza çarpan kelimeleri topladık. Onları cümlelerin iplerine dizdik. Hepsi bu.