Son yıllarda ülkede esen rüzgarlar, genç nüfusun azaldığı ve yaşlı nüfusun arttığı yönünde esiyor. Peki, bu tablo bize ne söylüyor? Aslında bir yandan teknolojinin hızla gelişmesi, diğer yandan toplumsal dinamiklerin değişmesiyle birlikte, çok derin bir dönüşümün içindeyiz. Ancak bu değişim beraberinde bazı önemli soruları da getiriyor.
Eskiden gençlik, "erken yaşta evlenip çoluk çocuğa karışmak" anlamına gelirken, şimdilerde çok farklı bir anlam kazandı. Artık evlenmek de, çocuk sahibi olmak da gençlerin "yapılacaklar listesi"nde alt sıralara geriledi. Neden mi? Ekonomik koşulları bir düşünün. İş bulma zorluğu, ev kiralarının uçup gitmesi, temel yaşam maliyetlerinin artışı... Gençlerimiz için gelecek kaygısı bir yanında dururken, bir de çocuk bakma sorumluluğunu alacak cesareti bulmak çok da kolay olmuyor.
Bir gençle konuşun. Size şunu diyecektir: “Önce ay sonunu getireyim, sonra düşünürüm.” Bu sözler, bize bir gerçeği anlatıyor: Artık insanlar, daha azıyla yetinmek yerine daha iyi bir yaşam standardını hedefliyor. Bu hedef ise çocuk sahibi olmayı genelde ikinci plana atıyor. Haklılar mı? Kesinlikle.
Bunun yanında, "kendini gerçekleştirme" arzusu da bir o kadar etkili. Gençler artık çok daha fazla okuyup, kariyer yapmayı, dünyayı gezmeyi ve kendilerini ifade edebilecek alanlarda var olmayı tercih ediyor. Evlenmek ve çocuk sahibi olmak ise bu uzun yolculukta belki bir durak, belki de sadece bir tercih.
Ama şu da bir gerçek; Toplum olarak bu tabloyla başa çıkmamız gerekiyor. Çünkü yaşlanan bir nüfus, geleceğin ekonomisinden sosyal yapısına kadar çok ciddi sorunları beraberinde getirebilir. O zaman ne yapmalı? Gençlerimize daha çok destek olmalıyız. Onlara daha uygun yaşam koşulları sunmalı, gelecek kaygılarını azaltmalıyız. Bu sadece bir bireysel sorumluluk değil, aynı zamanda bir toplumsal zorunluluk.
Eğer gençlerimizin geleceğe umutla bakmasını istiyorsak, önce ülkedeki ekonomik ve sosyal yapıyı daha çağdaş, daha adil bir hale getirmemiz gerekiyor. Böylece gençlik baharı, yeniden umutla çiçek açabilir.